Einde

Voor mijn project wou ik rond het thema ‘Wolfskinderen’ werken. Maar al snel werd mij de vraag gesteld wat het gevaar inhield voor de andere mensen en nog beter, wat is het gevaar voor het kind?
Deze vragen ben ik verder gaan uitwerken en zo kwam ik op het idee om de bezoeker daarover te laten beslissen.

Ik ga je nu enkele foto’s tonen van de uiteindelijke opstelling in het Guislainmuseum, zodat je zeker mee bent, wanneer ik de uiteenzetting doe!

Dit was mijn praatje bij de tentoonstelling én bij de jury:
(de slideshow van de werken vind je helemaal onderaan)

Welkom in het onderzoeksbureau naar wolfskinderen, de onderzoeker is er even niet, dus het is aan jou (als bezoeker) om zijn taak over te nemen.
Er zijn twee partijen die jou willen overtuigen om hun kant te kiezen!
Maar elk heeft zijn positieve en negatieve punten… (twee werken per partij)
Zodra je de oplossing weet, kan je het dossier sluiten en ben je een goede onderzoeker!

Partij 1 – De mensen die zeggen dat wolfskinderen thuis horen bij de dieren

——————–Werk 1: Tippi Degré – Dieren als ongevaarlijk

Tippi Degré is een echt bestaand meisje die in Zuid-Afrika woonde en daar met wilde dieren speelde alsof het haar grootste speelkameraadjes waren.
Tippi staat dus voor de dieren als onschuld. Er dreigt geen gevaar.
De werken die ik van haar gemaakt heb, zijn gebaseerd op foto’s van haar en de dieren.
De tekeningen zelf zijn gemaakt met photoshop en een tekentablet.
Dit was de eerste keer dat ik een tekentablet gebruikte en ik vond het super om te doen.
Bij deze prenten hoort een verhaal, vanuit het oog van een getuige, iemand die het zag en erover wou schrijven. Dus zo heb ik een boekje gemaakt met tekst en tekeningen.
Dit boekje lag bij de tentoonstelling op de tafel.

———————– Werk 2 : Dieren als gevaar

Natuurlijk is er ook een ommezijde aan het spelen met dieren. Het spel kan uit de hand lopen en het dier kan je aanvallen, je verslinden, het is sterker dan je, het kan je verstoten van de groep zodat je alleen achterblijft.

De prenten zijn gemaakt door een combinatie van zelfgemaakte foto’s (de kinderen) en foto’s van het internet (de wilde dieren). Nadien heb ik met photoshop de kinderen en dieren uitgeknipt en een omgeving willen suggereren door groen toe te voegen. Ook zijn er extra schaduwen bijgetekend.
De kinderen kregen de dieren te zien vanop een computer en moesten acteren door in verschillende houdingen te gaan staan, te roepen, te wenen,… Kortom, het was een hele prestatie voor hun.

Bij de presentatie waren de prenten afgedrukt op transparanten en konden ze geprojecteerd worden op de muur met de overheadprojector. Als de bezoeker de onderzoeker is, dient die de transparanten te verleggen.

Partij 2 : De mensen die zeggen dat een mens bij een mens hoort en niet bij de dieren.

———————— Werk 3 : Filmpje – ‘We hebben ze gered!’

Er zijn mensen die beweren dat als ze een kind uit de wildernis halen, dat ze die gered hebben. In het filmpje kan je zien hoe de kinderen van op de poster (zie werk 4) onderworpen worden aan een medisch onderzoek. Dat staat voor alles wat een mens te bieden heeft voor in te gaan op de primaire behoeften van de mens (hygiëne, eten, drinken, kledij,…).

(het filmpje zal binnenkort te zien zijn)

Het filmpje heeft bevreemdende muziek en op sommige momenten zelfs stilte. Misschien raar om dan aan iets positiefs te denken, maar wie gaat nu zelf graag naar een medisch onderzoek? Tenslotte is het ook wennen voor die kinderen dat ze nu leven in een andere omgeving.

———————– Werk 4 : De posters – ‘Ze zullen nooit één van ons zijn.’

Op de poster kan je de drie kinderen terugvinden uit het filmpje, maar ook van op de transparanten. Ik was vertrokken vanuit het idee, alsof de kinderen gefotografeerd werden vanuit drie standpunten, zoals in een politiebureau. Dit omdat ze er vreemd, verwilderd uitzien.
Soort zoekt soort zeggen ze, maar zelfs al leer je enkele woordjes, word er ingegaan op je basisbehoeftes,… Mensen zullen altijd merken aan je gedragingen dat je niet één van hen bent. Hoe hard ze ook proberen, ze kunnen nooit meer mee met de maatschappij, worden gezien als anders. Zijn ze dan goed af hier?

De foto’s heb ik ook weer zelf gemaakt en deze ben ik gaan bewerken met photoshop, zodat het geen politiefoto werd, maar eerder dat het een aangrijpend, mysterieus, bevreemdend beeld zou worden.